بازگشت
جایگاه زنان در همایش اول نوامبر شهر کابل
نیلاب سلام نیلاب سلام

جای بس مسرت است که کتلۀ وسیع از فعالان سیاسی با اعتبار میهن ما، از همایش که به تاریخ اول نوامبر سال 2007 به ابتکار، میزبانی و گرداننده گی نهضت فراگیر دموکراسی و ترقی افغانستان دایر گردید، به پشتیبانی بر خاسته، این گام ارزنده و مثمر را ارج گذاری نمودند.

راه اندازی این گرد همایی که قرار اخبار و اطلاعات رسیده، در واپسین سالها نظیر نداشته است، یک امر ضروری به حساب رفته و میرود.

با راه اندازی همایش کابل که در آن اندیشه های گونه گون زیر یک سقف گرد هم آمدند تا برای انسان مظلوم و ستمدیدۀ افغانستان بیاندیشند، بگویند، طرح بریزند و مهمتر از همه عمل نمایند، بار دیگر به اثبات رسید که نیرو های دموکرات، ترقی خواه و دگر اندیش میتوانند، با هم یکجا شوند و مبارزه را نه در برابر هم بلکه در کنار هم ادامه بدهند. زمانی که خواهران و برادران ما در کنار هم برای رسیدن به چشمۀ که از آن کوزه های آب تمیز یکدلی را میخواهیم، پر نماییم، به راه پیمایی بیآغازند، راه کوتاه و مورال قویتر خواهد شد.  آن گاه که در مرکز همۀ اندیشه ها، انسان قامت میافرازد؛ آن گاه که دل آدم برای هموطن برهنه و گرسنه و بی خانه اش میتپد و اشک درد از دیده میباراند، درد و غصه مشترک میشود. همان درد که از ریختن خون بیگناهان نشأت گرفته و همان غصۀ که اشک یتیمان، سازنده اش بوده است.

 

  همبستگی و اتحاد میان نیرو های دموکرات و آزادیخواه نه ضرورت یک سال و یک دهه بلکه بیشتر از آن است. برگزاری این همایش، فراخوان بجایی بوده است. در حقیقت درست ترین گپ در ضروری ترین زمان منتخب، بیان گردید.

 درست ترین گپ، همانا، راه حلها و رهکار ها در زمینه های متفاوت چون حل مسالۀ قدرت و حکومت داری؛ ایجاد ادارۀ سالم، دموکراتیک، پاسخده و فساد ناپذیر؛ امنیت؛ توسعۀ اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی و امثالهم میباشد.

درست ترین زمان برای عمل جدی و قاطع در راستا بی گمان حالا است. از این بیشتر نمیتوان، به فقر، بیسر پناهی،  بیکاری و بیسوادی مردم، جنگ داخلی، فساد اداری، قدرت طلبی، بیعدالتی، آنارشی، بیداد زرع، تولید و ترافیک مواد مخدر و دهها دشواری دیگر که گلوی جامعه و مردم ما را در هم میفشارد، نگریست و بدون یک کنش توانا صرف به مبارزۀ گفتاری بسنده کرد.

 

نکتۀ قابل یاد دهانی را که در خور ستایش میدانم، همانا سهم گیری زنان دلیر و بیباک وطن در این همایش است که به صفت نمونه های بارز و نجیب در گرد همایی سخنان ارزنده و سازنده ایراد داشتند. خانم های علم بدست  مسعوده جلال، ثریا پرلیکا، شکریه بارکزی و نفس جهش ( که همواره، حتا در دوران سیاه طالبان برای زنان مظلوم در پیکار بوده اند ) صحبتهای همه جانبه داشتند. همچنان فوزیه گیلانی، طیبه زاهدی، شکریه نایب و سناتوران، خانم نفیسه و خانم نسرین سهم ارزنده گرفته اند. این در حالی است که همه چیز تقریبا در افغانستان ما شکل نمایشی بخود گرفته است. این در حالی است که حقوق زنان هر روز بیشتر از پیش پامال میگردد. این در حالی است که خواهران و مادران ما در بد ترین شرایط بسر میبرند و برای پیش برد زنده گی روزمره به شاقه ترین اعمال دست می یازند. این در حالی است که زنان بی بضاعت افغانستان اشک دیگری ندارند تا بر نعشهای کودکان، شوهران و برادران خویش بریزند. این در حالی است که زنان آزادۀ افغانستان از خنجر تبعیض جنسی زخم برداشته اند؛ خود سوزی کرده اند، پامال و سنگسار شده اند، به زندان کشانده شده و حتا در آنجا مورد تجاوز قرار گرفته و باز هم تحمل کرده اند.

 

 این در حالی است که کودکان نازنین میهن ما بدون کوچکترین اطلاع از دنیای پاک و بی دغدغۀ کودکان در جاده  ها کوچه ها و پسکوچه ها به دنبال لقمه نان سرگردان اند و یا از صبح تا به شام مشغول کار های توانفرسا. کودکان کشور ما  نان آوران قد خمیدۀ قرن گشته اند. کودکان زادگاه  ما در آوان کودکی و سپس نوجوانی از رشد و نمو باز میمانند ولی باز کودکانه به روی کمرۀ تلویزیون میخندند.

 

نهضت فراگیر دموکراسی و ترقی افغانستان، به نقش زنان در عرصه های مختلف زنده گی انسانی ارج گذارده و  باید به صفت مدافع جدی حقوق زنان عرض اندام نماید.

 

به باور من، مهمترین و اساسی ترین موضوع همانا جوهر انگاره است یعنی برداشتن چنین گامی که نیات بزرگش به اتحاد نیرو های دموکرات و تجدد گرا برای نایل آمدن به اهداف والای انسانی بر میگردد.

 

در گرد همایی دیگری که قرار است، در آیندۀ نزدیک  به حمایت از گرد همایی شهر کابل در اروپا برگزار گردد، بایست نظرات و پیشنهادات گران ارج و سازنده جمع آوری گردد و روی کاستیهای که از سوی دوستان بر آنها انگشت گذارده شده، کار صورت بگیرد که رهبری نهضت فراگیر بی گمان نستوه و پیگیر در این راستا در فعالیت است. 

 

بیایید به اثبات برسانیم که اتحاد و یکپارچه گی سلیقه ها و افکار مختلف با هدف مشخص که همانا خوشبختی انسان وطن است، یگانه و زیبا ترین راه خواهد بود تا میهن ما را از چنگال دیو های سیاه بدبختی نجات بدهیم.

 

به آنانی که در داخل کشور با تحمل دشواریهای فراوان برای تحقق آرزوی  دیرینۀ هموطنان ما، یعنی صلح و ثبات در کشور در پیکار اند، درود بفرستیم و آنها را به پاس زحمات بیپایان شان به ویژه از برای راه اندازی و میزبانی

گردهمایی بزرگ اول نوامبر سپاس بگذاریم.

 

11.12.2007

 

 

 


December 18th, 2007


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات